Eseia

ESEIA 47

Bydd Babilon yn syrthio

¹ “I lawr â ti! Eistedd yn y llwch,^Croes

o wyryf, ferch Babilon.

Eistedd ar lawr, ferch y Babiloniaid,

mae dy ddyddiau ar yr orsedd wedi darfod.

Gei di ddim dy alw yn dyner ac yn dlos byth eto.

² Gafael yn y felin law i falu blawd.

Tyn dy fêl, rhwyga dy wisg,

a dangos dy goesau wrth gerdded drwy afonydd. ^Ref

³ Byddi'n gwbl noeth, a bydd

dy rannau preifat yn y golwg.

Dw i'n mynd i ddial,

a fydd neb yn fy rhwysto i.”

⁴ Dyna mae'r un sy'n ein gollwng ni'n rhydd yn ei ddweud

—yr ARGLWYDD hollbwerus ydy ei enw—

Un Sanctaidd Israel.

⁵ “Eistedd yn dawel! Dos i'r tywyllwch, ferch y Babiloniaid.

Gei di ddim dy alw yn ‛Feistres y Teyrnasoedd‛ byth eto.

⁶ Rôn wedi digio gyda'm pobl,

felly cosbais fy etifeddiaeth;

rhoddais nhw yn dy ddwylo di,

ond wnest ti ddangos dim trugaredd atyn nhw.

Roeddet ti hyd yn oed yn cam-drin pobl mewn oed.

⁷ ‘Fi fydd y feistres am byth,’ meddet ti.

Wnest ti ddim meddwl am funud

beth fyddai'n digwydd yn y diwedd.^Croes

⁸ Felly, gwrando ar hyn, ti sy wedi dy sbwylio –

ti sy'n ofni neb na dim, ac yn meddwl,

‘Fi ydy'r un – does neb tebyg i mi!^Croes

Fydda i byth yn weddw,

nac yn gwybod beth ydy colli plant.’

⁹ Ond yn sydyn bydd y ddau beth

yn digwydd ar yr un diwrnod:

colli dy blant a chael dy hun yn weddw.

Byddi'n cael dy lethu'n llwyr ganddyn nhw,

er gwaetha dy holl ddewino a'th swynion gorau.

¹⁰ Roeddet ti mor hunanfodlon yn dy ddrygioni,

ac yn meddwl, ‘Does neb yn fy ngweld i.’

Roedd dy ddoethineb a dy glyfrwch

yn dy arwain ar gyfeiliorn,

ac roeddet ti'n dweud wrthot ti dy hun,

‘Fi ydy'r un – does neb tebyg i mi!’

¹¹ Ond mae dinistr yn dod,

a fydd dy holl swynion ddim yn ei gadw draw.

Mae trychineb ar fin disgyn,

a fyddi di ddim yn gallu ei droi i ffwrdd.

Yn sydyn bydd dinistr yn dod arnat heb yn wybod.

¹² Dal ati gyda dy swynion a'th ddewino –

rwyt wedi bod yn ymarfer ers pan oeddet ti'n blentyn!

Falle y cei di help! Falle gwnei di ddychryn y gelyn!

¹³ Ti'n gwastraffu dy amser yn gwrando ar holl gynghorion

y rhai sy'n syllu i'r awyr ac yn darllen y sêr,

ac yn dweud o fis i fis beth sy'n mynd i ddigwydd i ti!

Gad iddyn nhw sefyll i fyny a dy achub di!

¹⁴ Maen nhw fel gwellt yn cael ei losgi'n y tân.

Allan nhw ddim achub eu hunain

rhag gwres y fflamau cryfion.

Nid glo i dwymo wrtho ydy hwn,

neu dân i eistedd o'i flaen!

¹⁵ Dyna faint o help ydyn nhw i ti –

y rhai buost ti'n delio gyda nhw ers pan oeddet ti'n blentyn.

Maen nhw i gyd wedi mynd eu ffordd eu hunain,

a does neb ar ôl i dy achub di!”

I'r pen