Eseia

ESEIA 57

Pobl ffyddlon Duw yn dioddef

¹ Mae rhywun cyfiawn yn marw,

a does neb yn malio.

Mae pobl ffyddlon yn cael eu cymryd,

a does neb yn sylweddoli

fod y cyfiawn yn cael eu symud

i'w harbed rhag y drwg sy'n dod.

² Bydd y rhai sy'n gwneud beth sy'n iawn

yn profi heddwch,

ac yn cael gorffwys ar eu gwlâu.

³ Dewch yma, chi blant y rhai sy'n dweud ffortiwn,

disgynyddion y rhai sy'n godinebu ac yn puteinio!

⁴ Am ben bwy ydych chi'n gwneud sbort?

Ar bwy ydych chi'n gwneud ystumiau

ac yn tynnu tafod?

Dych chi'n blant i rebeliaid,

yn ddisgynyddion rhai sy'n dweud celwydd,

⁵ a'ch nwydau rhywiol yn llosgi wrth addoli

dan bob coeden ddeiliog.

Chi sy'n aberthu plant yn y dyffrynnoedd,

ac yn hafnau'r creigiau.

⁶ Cerrig llithrig y nant ydy dy gyfran di;

mentra di gyda nhw!

Iddyn nhw rwyt ti wedi tywallt dy offrwm o ddiod,

a chyflwyno dy offrwm o fwyd.

Ddylwn i ymatal rhag dial yn wyneb hyn i gyd?

⁷ Rwyt yn gwneud dy wely ar ben pob mynydd uchel,

ac yn mynd yno i gyflwyno dy aberthau.

⁸ Er bod arwydd wedi'i osod tu ôl i ffrâm drws dy dŷ,^Croes

ti wedi ngadael i a gorwedd yn agored ar dy wely.

Ti wedi ymrwymo dy hun i'r duwiau,

wedi mwynhau gorweddian yn noeth

a dewis dilyn dy chwantau. ^Ref

⁹ Yna, mynd i lawr i weld y brenin

gyda rhoddion o olew a llwyth o bersawr.

Anfonaist negeswyr at un oedd yn bell i ffwrdd,

hyd yn oed i Annwn! ^Ref

¹⁰ Er bod yr holl deithio'n dy flino,

wnest ti ddim rhoi i fyny!

Llwyddaist i gael digon o egni i ddal ati.

¹¹ Pwy oedd yn dy boeni

a gwneud i ti ofni a dweud celwydd?

Doeddet ti ddim yn meddwl amdana i

nac yn cymryd unrhyw sylw ohono i.

Ai'r rheswm wyt ti ddim yn fy ofni i

ydy mod i wedi bod yn ddistaw mor hir?

¹² Gwna i ddweud beth dw i'n feddwl o dy weithredoedd da:

fydd y rheiny ddim yn gallu dy helpu!

¹³ A fydd dy gasgliad o dduwiau ddim yn dy helpu

pan fyddi di'n gweiddi –

does dim bywyd nac anadl ynddyn nhw!

Ond bydd y rhai sy'n troi ata i yn meddiannu'r tir

ac yn etifeddu fy mynydd cysegredig i.

Duw yn addo helpu ei bobl

Adeiladwch! Adeiladwch! Cliriwch y ffordd!

Symudwch bob rhwystr o ffordd fy mhobl!

¹⁵ Dyma mae'r Un uchel iawn yn ei ddweud,

yr un sy'n aros am byth, a'i enw'n sanctaidd:

Dw i'n byw mewn lle uchel a sanctaidd,

ond dw i hefyd gyda'r rhai gostyngedig sydd wedi'u sathru –

dw i'n adfywio'r rhai gostyngedig,

ac yn codi calon y rhai sydd wedi'u sathru.

¹⁶ Dw i ddim yn mynd i ddadlau drwy'r adeg,

na dal dig am byth.

Dw i ddim eisiau i ysbryd y bobl ballu,

gan mai fi sy'n rhoi anadl iddyn nhw fyw.

¹⁷ Rôn i'n ddig am eu bod yn elwa drwy drais.

Dyma fi'n eu taro, a throi i ffwrdd wedi digio,

ond roedden nhw'n dal i fynd eu ffordd eu hunain!

¹⁸ Do, dw i wedi gweld beth maen nhw'n ei wneud,

ond dw i'n mynd i'w hiacháu nhw.

Dw i'n mynd i'w harwain a'u cysuro;

cysuro'r rhai sy'n galaru,

¹⁹ a rhoi lle iddyn nhw ddathlu:

heddwch a llwyddiant i bawb yn bell ac agos!

Dw i'n mynd i'w hiacháu nhw,”

—meddai'r ARGLWYDD.

²⁰ “Ond bydd y rhai drwg fel môr stormus

sy'n methu bod yn dawel,

a'i ddŵr yn corddi'r llaid a'r baw.

²¹ Fydd dim heddwch i bobl ddrwg,”^Croes

—meddai fy Nuw.

I'r pen