Job

JOB 32

Araith Elihw

(Job 32:1—37:24)

Ymateb cyntaf Elihw

“Dyn ifanc dw i, a dych chi i gyd yn hen;

felly dw i wedi bod yn cadw'n dawel

ac yn rhy swil i ddweud be dw i'n feddwl.

⁷ Dwedais wrthof fy hun, ‘Gad i'r dynion hŷn siarad;

rho gyfle i'r rhai sydd â phrofiad blynyddoedd lawer i ddangos doethineb.’

⁸ Ond Ysbryd Duw yn rhywun,

anadl yr Un sy'n rheoli popeth sy'n gwneud iddo ddeall.

⁹ Nid dim ond pobl mewn oed sy'n ddoeth,

does dim rhaid bod yn hen i farnu beth sy'n iawn.

¹⁰ Felly dw i'n dweud, ‘Gwrandwch arna i,

a gadewch i mi ddweud be dw i'n feddwl.’

¹¹ Dw i wedi bod yn disgwyl i chi orffen siarad,

ac yn gwrando'n ofalus ar eich dadleuon chi,

wrth i chi drafod y pethau hyn.

¹² Ond mae'n gwbl amlwg i mi

fod dim un ohonoch chi'n gallu ateb Job,

a gwrthbrofi'r hyn mae wedi'i ddweud.

¹³ A pheidiwch dweud, ‘Y peth doeth i'w wneud ydy hyn –

Gadael i Dduw ei geryddu, nid dyn!’

¹⁴ Dydy Job ddim wedi dadlau gyda fi eto,

a dw i ddim yn mynd i'w ateb gyda'ch dadleuon chi.

¹⁵ Mae'r tri yma mewn sioc, heb ateb bellach;

does ganddyn nhw ddim byd ar ôl i'w ddweud.

¹⁶ Oes rhaid i mi ddal i ddisgwyl, a nhw'n dawel?

Maen nhw wedi stopio dadlau, a ddim yn ateb.

¹⁷ Mae fy nhro i wedi dod i ddweud fy mhwt,

cyfle i mi ddweud be dw i'n feddwl.

¹⁸ Mae gen i gymaint i'w ddweud,

alla i ddim peidio dweud rhywbeth.

¹⁹ Dw i'n teimlo fel potel o win sydd angen ei hagor;

fel poteli crwyn newydd sydd ar fin byrstio.

²⁰ Mae'n rhaid i mi siarad, does gen i ddim dewis.

Gadewch i mi ddweud rhywbeth, i'w ateb.

²¹ Dw i ddim yn mynd i gadw ochr neb,

na seboni drwy roi teitlau parchus i bobl;

²² dw i ddim yn gwybod sut i seboni –

petawn i'n gwneud hynny,

byddai'r Duw a'm gwnaeth i yn fy symud yn ddigon buan!

I'r pen